Μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη αναπτύχθηκε ένα νέο είδος θεάτρου, Το Θέατρο του Παραλόγου, με κύριους εκπροσώπους τους Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ και Ζαν Ζενέ. Χαρακτηρίζεται από την απουσία λογικής, την αποσύνθεση της γλώσσας, και την απεικόνιση μιας παράλογης, αποξενωμένης πραγματικότητας.
Ο Ιονέσκο, εξέφρασε την αντίληψή του για τον κόσμο μέσα από παράλογες καταστάσεις, σουρεαλιστικές εικόνες και διαλόγους που συχνά στερούνται λογικής. Το θέατρο του παραλόγου δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις ή λύσεις, αλλά αντίθετα, επιδιώκει να προκαλέσει στον θεατή μια αίσθηση αμφιβολίας και αναζήτησης
Αυτή την αμφιβολία για την πραγματικότητα βιώνουν οι δημότες του Δήμου Βέλου Βόχας όταν ο Δήμος ανακοίνωσε προχθές ότι ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση και η στατική ενίσχυση του Υδατόπυργου Βραχατίου.
Πολλοί κάτοικοι της περιοχής αναρωτήθηκαν το αυτονόητο ...
«Είναι δυνατόν να μην έχουμε νερό και να μας δείχνετε το φωτισμένο υδατοπυργο; Ηταν πραγματικά ένα κρύο αστείο»
όπως αναρωτήθηκε σε ανάρτησή της και κάτοικος της περιοχής προς φίλους της, παρότι η ίδια καταλογίζει ευθύνες σε όλους.
Σε αυτό το «θέατρο του παραλόγου» (όχι του Ιονέσκο, αλλά του Δημάρχου Θανάση Μανάβη ή ενδεχομένως του γ.γ. Γιάννη Λάμπρου ως ανθρώπου της επικοινωνίας) οι αντιδράσεις κυμάνθηκαν από ελαφρά μειδιάματα έως ξεκαρδιστικά γέλια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Θανάσης Μανάβης καταδιώκεται από τις προεκλογικές του υποσχέσεις («το καλοκαίρι του 2024 όλα τα σπίτια του Δήμου θα έχουν νερό» και «ό,τι και να γίνει ο Δήμος θα πιεί νερό από την Στυμφαλία») και προσπαθεί με ξεπερασμένα επικοινωνιακά «τεχνάσματα» να εμφανίσει μιαν άλλη πραγματικότητα και να δημιουργήσει την αμφιβολία στα μυαλά των δημοτών.
Την μία φορά είναι κάποιο δίκτυο που ολοκληρώνεται (χωρίς νερό μέσα), την άλλη είναι η αφαλάτωση που ΘΑ γίνει, την άλλη κάποια συνάντηση, κάποια υπόσχεση, κάποιο υπονοούμενο ότι θα γίνει κάτι.
Το νερό έχει γίνει σαν τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ,, όπου όλοι το περιμένουν, όλοι το αναμένουν και το ανακοινώνουν, αλλά ποτέ δεν έρχεται.
Οι υποστηρικτές του, προσπαθούν και αυτοί – φιλότιμα είναι η αλήθεια – να πουν ότι «ναι, το υποσχέθηκε να φέρει νερό αλλά δεν είπε πότε» (σ.σ. που το είπε όμως) και ότι «ας περιμένει ο κόσμος μέχρι το 2028».
Και ο καιρός περνάει, και βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2025 και τα χωριά του Δήμου βιώνουν την «κανονικότητα» του παρελθόντος. Περιοχές χωρίς νερό ή νερό με σκουλήκια (όπως είχε φανεί το χειμώνα) ή κατεστραμμένα φίλτρα κλπ. Η αποτυχία στο βασικό προεκλογικό αφήγημα είναι προφανής και παταγώδης παρόλο το «Θέατρο του Παραλόγου» το οποίο προσφέρεται από καιρό σε καιρό δωρεάν από την διοίκηση Μανάβη, προς τέρψιν του αγωνιώδους κοινού στο Facebook.
Η ΠΛΕΥΡΑ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ
Σε όλο αυτό το «θέατρο του παραλόγου» ήρθαν να προστεθούν και μέλη της παράταξης του πρώην Δημάρχου Αννίβα Παπακυριάκου, τα οποία χλευάζουν την αποτυχία του Θαν. Μανάβη να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του αν κρίνουμε και από την πρόσφατη ανάρτηση του «δεξιού χεριού» του πρώην Αντιδημάρχου Ανδρέα Σιάχου (δείτε εδώ).
Ξεχνούν όμως ότι διοίκησαν επί 13 χρόνια τον Δήμο και δεν προσέφεραν ούτε αυτοί λύση στο πρόβλημα, είτε λόγω ατολμίας ή λανθασμένης κρίσης. Οι συγκυρίες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία διότι το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μεγάλο.
Γι’ αυτή την κατάσταση δεν έχουμε δει μετεκλογικά κανέναν από την παράταξη Παπακυριάκου να λέει ότι «αναλαμβάνει την εύθύνη» (και τι πρακτικά σημαίνει αυτό) ή να εξηγεί τα λάθη τα οποία έτσι ή αλλιώς οι δημότες καταδίκασαν στις τελευταίες εκλογές.
Το επιχείρημα ότι κρίθηκαν πολιτικά δεν δίνει «συγχωροχάρτι» σε κανέναν, ούτε επιτρέπει σε κανέναν πολιτικό του παρελθόντος η αδυναμία της διοίκησης Μανάβη να διεκδικήσει μια επάνοδο στην εξουσία χωρίς αποδοχή των λαθών, συνειδητοποίηση της θέσης του Δήμου και προσφορά λύσεων.
Ο ΔΗΜΟΣ ΒΕΛΟΥ ΒΟΧΑΣ .. ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ
Είναι λοιπόν προφανής η αυτοδιοικητική «σήψη» στην οποία έχει περιέλθει ο Δήμος, με σπαρταριστά επεισόδια «κοκορομαχιών» στην προσπάθεια όλων αυτών να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο οι μεν για τα λάθη του παρελθόντος και οι δε γι’ αυτά του παρόντος.
Πρόκειται για έναν «μικρόκοσμο» όπου τόσο η πλευρά Μανάβη όσο και αυτή του Ανν. Παπακυριάκου ρίχνουν διαρκώς αντιπαραθέσεις (χωρίς πραγματικό νόημα) στον «μύλο της τοξικότητας».
Σε κάποια από τις συνεδριάσεις λογοδοσίας του Δ.Σ. προ μηνών βιώσαμε από κοντά το «θέατρο»
- με τον Ανδρέα Σιάχο να ωρύεται για τις παράτυπες ενέργειες Μανάβη,
- τον Αντιδήμαρχο Αγγελόπουλο να αντεπιτίθεται ότι ο κ. Σιάχος τον παρακαλούσε γονατιστός για μια ανάθεση,
- τον Δήμαρχο Μανάβη να υπερασπίζεται τις επιλογές του με βασικό επιχείρημα ότι η πλευρά Παπακυριάκου έκανε τα ίδια στο παρελθόν και
- ένα αξιόλογο και ικανό στέλεχος της παράταξης του τελευταίου να παραδέχεται με ειλικρίνεια ότι «είμαστε αναγκασμένοι να ψηφίζουμε το 90% των προτάσεων Μανάβη γιατί είχαμε κάνει τα ίδια στο παρελθόν».
Στην ουσία ο Θαν. Μανάβης έχει κάνει αντιγραφή-επικόλληση τον τρόπο διοίκησης Παπακυριάκου (με όλες τις αδυναμίες του), κάνοντας τα ίδια με τις αναθέσεις, με την μη μετάδοση των Δ.Σ. και ένα σωρό άλλα πράγματα όχι γιατί ήταν επιτυχημένα αλλά φοβούμενος μην κάνει το λάθος και απεμπολήσει το επιχείρημα «κι εσείς είχατε κάνει τα ίδια».
Η εποχή Μανάβη – Παπακυριάκου σε πολιτικό επίπεδο έχει τελειώσει στην πραγματικότητα και απομένει μόνον ο τυπικός της βίος. Δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο παρά αντιπαραθέσεις, «τοξικότητα» και «κοκορομαχίες».
Ήδη ο κόσμος αρχίζει να αναζητά άλλες λύσεις σε μια προσπάθεια να βγει από το «αδιέξοδο», Προς το παρόν κυριαρχεί η σιωπή (δημοσίως), σε παρασκηνιακό επίπεδο όμως το «παιχνίδι» αρχίζει να «φουντώνει».
Οψόμεθα για την συνέχεια.
